Քամյուին դուր չէր գալիս, որ իրեն անվանեին էկզիստենցիալիստ, քանի որ նա չէր: «Սիզիփոսի առասպելը ուղղված էր այսպես կոչված էկզիստենցիալիստ փիլիսոփաների դեմ», - ասել է նա մի հարցազրույցում:
Ինչո՞ւ Ալբեր Քամյուն էկզիստենցիալիստ չէ:
Այսպիսով, ի՞նչ է էկզիստենցիալիզմը, և ինչո՞ւ Քամյուն չի որակավորում: Պարզ ասած, Սարտրը հավատում էր, որ գոյությունը նախորդում է էությանը; Քամյուն, այնուամենայնիվ, պնդում էր, որ էությունը նախորդում է գոյությանը: … Սարտրը հայտնի է մարդուն որպես «անօգուտ կիրք». Քամյուն իրեն նկարագրել է որպես կրքի մարդ։
Ի՞նչ ասաց Քամյուն էկզիստենցիալիզմի մասին:
Քամյուն մերժում էր էքզիստենցիալիզմը որպես փիլիսոփայություն, բայց նրա քննադատությունը հիմնականում կենտրոնացած էր սարտրեական էքզիստենցիալիզմի վրա, իսկ ավելի փոքր չափով՝ կրոնական էքզիստենցիալիզմի վրա։ Նա կարծում էր, որ պատմության կարևորությունը Մարքսի և Սարտրի կողմից անհամատեղելի է մարդու ազատության հանդեպ նրա հավատքի հետ:
Ալբեր Քամյուն իրեն էկզիստենցիալիստ համարու՞մ էր:
Չնայած նա ստիպողաբար բաժանվեց էքզիստենցիալիզմից, Քամյուն առաջադրեց 20-րդ դարի ամենահայտնի էքզիստենցիալիստական հարցերից մեկը, որը սկիզբ է դնում Սիզիփոսի առասպելին. «Կա միայն մեկ իսկապես լուրջ. փիլիսոփայական հարց, և դա ինքնասպանությունն է» (MS, 3):
Ի՞նչն է սխալ էկզիստենցիալիզմի հետ:
Կա խնդիր էքզիստենցիալիզմի հետ, մասնավորապես Ժան Պոլ Սարտրի «գոյությունը նախորդում է էությանը»: … Իհարկե,դրա համար կան որոշակի սահմանափակումներ, որոնք ընդունում են էքզիստենցիալիստները–մարդը չի կարող գիտակցության ուժով ցանկանալ տարբեր գենետիկական հատկանիշներ կամ շրջակա միջավայրի նախապատմություն::
