Ամենավաղ գութանները անիվներ չունեին. Այդպիսի գութան հռոմեացիներին հայտնի էր որպեսaratrum: Կելտական ժողովուրդներն առաջին անգամ սկսեցին օգտագործել անիվավոր գութան հռոմեական դարաշրջանում: Հերկման հիմնական նպատակը վերին հողը շրջելն է, թարմ սննդանյութերը մակերես դուրս բերելը, մինչդեռ մոլախոտերը թաղելը և բերքի մնացորդները քայքայվում են:
Հռոմեացիներն օգտագործե՞լ են գութան:
Հռոմեական դարաշրջանի ձեռքի գործիքների մեծ մասը իրենց ձևով նման էին իրենց ժամանակակից նմանակներին: Փայտե գութանին տեղադրվում էր երկաթե բաժնով, իսկ ավելի ուշ՝ կուլտուրով (հատիչ): Թեև այն չուներ բորբոս, որը կարող էր հողը շուռ տալ, երբեմն դրա վրա տեղադրվում էին երկու փոքր ականջներ, որոնք օգնում էին ավելի հստակ ուրվագծեր ստեղծել:
Ե՞րբ է հայտնագործվել Գութանը:
Գութանի առաջին իսկական գյուտարարը Չարլզ Նյուբոլդն էր Բուրլինգթոն շրջանից, Նյու Ջերսի; նա ստացել է թուջե գութանի արտոնագիր 1797 թվականի հունիսին -ին։ Այնուամենայնիվ, ամերիկացի ֆերմերները չվստահեցին գութանին: Նրանք կարծում էին, որ դա «թունավորում է հողը» և նպաստում մոլախոտերի աճին։
Ե՞րբ է Հռոմը սկսել գյուղատնտեսությունը:
Համաձայն հռոմեացի գիտնական Վարոյի՝ սովորական ցորենը և կոշտ ցորենը ներմուծվել են Իտալիա որպես մշակաբույսեր մոտ 450 մ.թ.ա.: Կոշտ (կոշտ) ցորենը դարձավ քաղաքային հռոմեացիների նախընտրած հացահատիկը, քանի որ այն կարող էր թխվել թթխմորով հացի մեջ և ավելի հեշտ էր աճեցնել Միջերկրական ծովի տարածաշրջանում, քան սովորական (փափուկ) ցորենը։
Ի՞նչ կենդանիներ էին օգտագործում հռոմեացիները:
Գայլեր, արջեր, վայրի խոզեր, եղջերուներիսկ այծերը -ը բնիկ են եղել Հռոմում, իսկ այլ կենդանիներ ներմուծվել են արտասահմանյան նվաճումներից հետո: Փղերը, ընձառյուծները, առյուծները, ջայլամները և թութակները ներմուծվել են մ.թ.ա. 1-ին դարում: հաջորդում են գետաձին, ռնգեղջյուրը, ուղտը և ընձուղտը։
