Կաթոլիկությունը պնդում է, որ Քրիստոսի մարմինը և արյունը ներկա են սրբադասված տան մեջ (հացի վաֆլի վրա, որի վրա քահանան ասում է Հիսուսի խոսքերը Վերջին ընթրիքից. «Սա է. իմ մարմինը») և օծված գինու մեջ (որի վրա քահանան ասում է Հիսուսի խոսքերը. «Սա է իմ արյան բաժակը»):
Ո՞վ կարող է օծել հացն ու գինին
Պապ Իննոկենտիոս III, 1208. «Որքան էլ ազնիվ, կրոնական, սուրբ և խելամիտ լինի որևէ մեկը, նա չի կարող և պարտավոր է սրբադասել Սուրբ Պատարագը կամ կատարել զոհասեղանի զոհաբերությունը, եթե չլինի քահանա, որը կանոնավորաբար ձեռնադրվում է տեսանելի և ընկալելի եպիսկոպոսի կողմից»:
Ո՞վ կարող է օծել
Հռոմեական կաթոլիկ եկեղեցում օծման ակտը սովորաբար կարող է կիրառվել եպիսկոպոսի, ամրացված զոհասեղանի, զոհասեղանի քարի, եկեղեցու և բաժակի և պատենի նկատմամբ: Օծման սովորական սպասավորը եպիսկոպոս է, իսկ օրհնության սովորական սպասավորը քահանա է։
Ի՞նչ է անում քահանան օծման ժամանակ։
Քահանան բարձրացնում է բաժակը և դրանով Խաչի նշանն է անումհակապատկերի վրա, քանի որ նա կամացուկ ասում է. «Օրհնյալ է մեր Աստվածը…»: Այնուհետև նա շրջվում է դեպի հավատացյալները, բարձրացնում բաժակը, որը դեռևս պարունակում է Քրիստոսի նվիրաբերված մարմինն ու արյունը, և բարձրաձայն ասում է մնացած օրհնությունը. «…
Ո՞վ կարող է իրականացնել փոխակերպում:
Քանի որ Հաղորդությունը «վերափոխելու» իշխանությունը շնորհվում է քահանայի ձեռնադրությամբ, իսկ եպիսկոպոսը-ը քահանա է, եպիսկոպոսը կարող է վերափոխել Հաղորդությունը: Կարելի է նաև նայել վաղ եկեղեցու սովորույթներին:
